Rozdział 16

Ale to niemożliwe. Stałam tak mierząc go wzrokiem. On stał przede mną, żywy.

- Jak to możliwe? Przecież ty …

- Nie żyłeś. - Dokończył za mnie. - Żyłem i żyje dalej. Ja ci wszystko wytłumaczę tylko mnie posłuchaj.

Usiadłam na fotelu obok mojej mamy i wpatrywałam się w Jace siedzącego przede mną. Cały czas miałam wrażenie, że to sen z którego się zaraz obudzę.

- No słucham. Czekam na wyjaśnienia. - Powiedziałam to tak spokojnym tonem, że aż zaczęłam się zastanawiać czy naprawdę ja to powiedziałam.

- Bridget ja tak naprawdę nigdy nie umarłem, kazałem rodzicom ci tak powiedzieć tylko dlatego, że nie chciałem, żebyś mnie odwiedzała w tym czasie kiedy byłem w szpitalu. - Jace powiedział to na jednym tchu.

Czy ja dobrze słyszę?

- Nie chciałeś, żebym cię odwiedzała?! - Prawie krzyknęłam.

- Wyglądałem strasznie, miałem złamaną prawą nogę, lewą rękę i przesuniętą szczękę - Gdy to powiedział dotknął blizny na swoim policzku, szła od ust do ucha. - To blizna po operacji, musieli mi ją nastawić.

Na same słowo, operacja, przeszedł mnie dreszcz. Lecz to nie ostudziło mojego gniewu. Wstałam i podeszłam do niego.

- Wolałeś, żebym żyła ze świadomością, że nie żyjesz, żebym się zadręczała tym, że to moja wina. Jesteś strasznym egoistycznym dupkiem, nienawidzę cię.

Jace wstał i chciał mnie przytulić, ale ja odsunęłam się i zaczęłam bić go pięściami w klatkę piersiową. Moje uderzenia dla niego to nic, złapał mnie za nadgarstki i próbował uspokoić.

- Nienawidzę cię, nienawidzę, nienawidzę. - Krzyczałam w kółko.

Aż w końcu mój gniew przerodził się w smutek, przytuliłam się mocno do Jace i rozpłakałam. Nie było go 4 lata, były to najgorsze lata mojego życia, ale teraz kiedy wiem, że on żyje, że on wcale nie umarł, wszystko wydaje się jakieś lepsze, piękniejsze, wspanialsze. Przez chwilę poczułam się jak w wieku 13 lat. Jace przyszedł do mojego domu z bukietem róż w ręce i zapytał się mnie czy będę jego dziewczyną. Bez chwili zastanowienia rzuciłam mu się na szyje i pocałowałam.

Jace zaśmiał się wtedy i uznał, że oznacza to „tak”.

- Nie płacz. Jestem przy tobie i już nigdy nie opuszczę. - Powiedział Jace, ale już ten w teraźniejszości.

Dalej nie docierało do mnie, że on naprawdę żyje. Bałam się, że w każdej chwili mogę się obudzić i on zniknie. Jeszcze mocniej się do niego przytuliłam upewniają się, że to na pewno prawda.

Nie wiem ile czasu tak staliśmy wtuleni w siebie, ale chciałam, żeby ta chwila nigdy się nie kończyła.

Jace pocałował mnie w czoło i powiedział.

- Znowu jesteśmy razem.

Teraz dotarła do mnie jedna ważna sprawa. Szybko odsunęłam się od niego.

- Jace ja...

Przerwało mi pukanie do drzwi. Mama poszła odtworzyć. Gdy wróciła do salonu, szła za nią pewna osoba. Justin zatrzymał się w drzwiach i patrzył to na mnie to na Jace'a.

Dwóch chłopaków, których kocham w jednym pomieszczeniu naraz. To może być straszne.

- Bridget, kto to jest? - Zapytał Jace.

- Mógłbym zapytać o to samo. - Odpowiedział mu chłodno Justin.

- Jestem jej chł...

- Przyjacielem. - W ostatniej chwili zdążyłam przerwać Jace'owi zanim powiedział to słowo do końca.

Podeszłam do Justin'a i pocałowałam go w usta. Kocham Jace i nigdy nie przestanę, ale teraz jestem z Justin'em.

Gdy zobaczyłam spojrzenie Jace, moje serce pękło na tysiąc kawałków. Widziałam w nim smutek, żal, a nawet złość.

- No tak, nie żyłem. Znalazłaś sobie nowego chłopaka. - Warknął i ruszył w kierunku drzwi.

- Jace, ale co ja miałam zrobić? Powiedzieli mi, że nie żyjesz. To co miałam całymi dniami nie wychodzić z domu i płakać do poduszki?

Zadziałało zatrzymał się i spojrzał mi prosto w oczy. Zauważyłam w nich łzy.

- Nie wiem przepraszam. Co ja sobie myślałem. Że tak po prostu tutaj wrócę, a ty od razu rzucisz mi się w ramiona i będziemy żyli długo i szczęśliwie.

Spuścił głowę, a pojedyncze łzy kapały na podłogę.

Poczułam jak ktoś pcha mnie lekko w stronę Jace. Odwróciłam głowę i zauważyłam jak Justin uśmiecha się do mnie zachęcająco. Każdy normalny chłopak wściekł by się na Jace, ale nie Justin on jest inny i za to go kocham.

Otarłam kciukiem łzę z policzka Jace'a. On tylko popatrzył na mnie zdezorientowany. Nie dziwię mu się.

- To że mam chłopaka nie oznacza, że nie mogę się z tobą widywać. Możemy być przyjaciółmi. Tak jak kiedyś.

Twarz Jace'a jakby pojaśniała.

- Nowa osoba w naszym gronie nie zaszkodzi. - Justin stanął obok mnie i wyciągnął rękę w stronę Jace'a. Ten ją uścisnął i uśmiechnął się szczerze.

ღღღ

- Całkiem fajny ten twój kolega. - Powiedział Justin, gdy drzwi zamknęły już się za Jace'em i jego rodzicami. - Ale teraz mi to wszystko wyjaśnij.

Po kolei zaczęłam wszystko tłumaczyć, opowiedziała mu o Jace'ie, o tym że był moim chłopakiem, o wypadku, o tym, że jego rodzice powiedzieli mi, że on umarł, a tak naprawdę żył i był w szpitalu o tym, że uważałam jego śmierć za swoją winę i o tym, że dzisiaj zobaczyłam go po raz pierwszy od 4 lat. Nie ma to jak zobaczyć osobę, którą uważa się za zmarłą.

Justin słuchał uważnie, ale się nie odzywał. Gdy skończyłam mówić on przytulił mnie mocno i powiedział.

- Czemu wcześniej mi nie powiedziałaś. Przecież bym ci pomógł?

- Chciałam, ale nie potrafiłam.

Wiem, że na Justin'a zawsze mogę liczyć, tak samo jak kiedyś na Jace. Mam nadzieję, że jego powrót nie zepsuje moich relacji z Justin'em.

Czemu on nie mógł przyjechać jakieś 2 tygodnie wcześniej. Wtedy jeszcze nie byłam z Jus'em i wszystko było by łatwiejsze.

Jestem ciekawa reakcji Lily i Laury gdy zobaczą jutro Jace w szkole, ogólnie jestem ciekawa reakcji całej szkoły. Chociaż tal naprawdę nikt oficjalnie nie wiedział, że on nie żył, ale pewnie takie plotki były. Zawsze są.

- A właśnie, przecież za tydzień są twoje urodziny. Planujesz jakąś super imprezę? - Justin odsunął się ode mnie i poruszał teatralnie brwiami. Jestem mu wdzięczna, że postanowił zmienić temat naszej rozmowy.

- Pewnie Lily i Laura już coś wymyśliły.

„Jak zawsze” pomyślałam. One zawsze planują jakąś niespodziankę. I zawsze jest to co innego. Ciekawe czym zaskoczą mnie w tym roku.

********************************************************************

Dedykuję ten rozdział moim przyjaciółką, które zawsze narzekają, że za długo piszę. Macie i się cieszcie :D

CZYTASZ=KOMENTUJESZ